Tot de tweede wereldoorlog bouwde een autofabriek vaak alleen maar het technische gedeelte, dus een chassis met de wielophanging, motor en versnellingsbak en alle andere mechanische onderdelen. Op dat chassis werd vervolgens een carrosserie gebouwd, aanvankelijk door koetsbouwers en na 1920 steeds vaker door een eigen carrosserieafdeling. Dat chassis en carrosserie door verschillende fabrieken werden gemaakt leverde natuurlijk niet altijd een afgewogen ontwerp op en zo’n chassis van zware stalen balken lijkt erg stevig maar is dat bepaald niet. De Lambda ging in 1922 in productie met een zelfdragende carrosserie en maakte daarmee niet alleen in één klap alle andere auto’s gedateerd, maar eigenlijk ook de meeste auto’s van de komende twintig jaar!

Techniek en carrosserie waren bij de Lambda als één geheel ontworpen. Zo dragen de kofferbak en de cardantunnel in belangrijke mate bij aan de stijfheid van de dragende structuur. Door de stoelen naast de cardantunnel te plaatsen werd een lage bouw van de wagen mogelijk.
De aluminium motor van 2,1 liter is een V-motor met een kleine blokhoek en verder is de Lambda de eerste Lancia met vierwielremmen en een onafhankelijke voorwielophanging. Lancia koos voor een voorwielophanging met verende fusees - de Britten noemen dat ‘sliding pillars’ - waarbij het wiel met een minimum aan onafgeveerd gewicht rechtstandig omhoog en omlaag beweegt. Alle Lancia’s tot eind jaren vijftig zullen dit systeem gebruiken.
De onafhankelijke carrosseriebouwers uit die tijd zagen de dragende carrosseriestructuur echter als een beperking, vooral voor gesloten modellen, en uiteindelijk zwichtte Lancia voor de kritiek en kregen de laatste Lambda’s alsnog een chassis. Ook de daaropvolgende modellen Dilambda, Artena en Astura waren op dat punt van conventionele bouw.